Mga post ni Kuya lagi akong relate. 🙂
I like how my life is never absolute. I’m never absolutely full nor absolutely hungry. I’m never absolutely sad nor absolutely happy. I’m always between categories, falling on the gray areas of certainty. I like it that way because otherwise, I’d be damned by monotony. Just one color is still darkness, except it’s not black.
Minsan kailangan mo ring i-recognize na malungkot ka.
Minsan kailangan mo ring i-admit sa sarili mo na mag-isa ka.
Minsan kailangan mo na ring harapin ang katotohanang hindi pang habang buhay mong masasabi na kaya mo pang maghintay. Maghintay sa pagdating nya. Siya na nagparamdam sa iyo na ika’y mahalaga. Siya na laging nandyan, siya na nagsasabing “mahal kita.”
strawberryhell 