Hindi ko matandaan kung ilang beses ko na bang hiniling na maubos na ang sakit. Martir. Tanga. Tanga. Martir. Yan ang paulit-ulit nilang sambit sa tuwing ikaw ay nababanggit. Hindi ko matandaan kung ilang ulit na bang lumuha ang mga matang pilit lang ang pagkislap sa tuwing gusto kong ipakita na kaya ko pa. Na napapagod din ang utak sa kakaisip ng dahilan kung bakit nakakapit pa. “Mahal ko sya” na lagi nilang naririnig ngunit hindi mo naman kayang ibalik. Sabagay, sino nga naman ba ang nagsabing kailangang sumagot kung hindi naman ito tanong. “Mahal kita?” Pero wala pa ring tugon. Hindi ko matandaan kung ilang gabi na ang nasayang sa kapupuyat para lamang hindi matapos ang araw na may alitan kahit wala ang iyong prisensya. Nakapagtataka na ako lang pala ang may oras para suyuin ka. Ipinagtutulakan ang sarili pabalik kahit alam ko naman na ayaw mo na akong saluhin. Pilit hinihiling na makamit na ang hangganan ng tinatawag nating ‘sakit’. Paalis at pabalik. Mag-papaalam at magsisisi. Tinuldukan na ang lahat at tuluyan mo na akong iniwan. Nararamdaman ko na. Ramdam ang gaan sa puso nang aking tinanggap na ikaw ay lumisan na. Ramdam ang pagmamahal sa sarili na sana noon ko pa ginawa. Ngumiti. Lumaya. Pag-asa. Nagbago. Hindi ako matatakot sumubok ulit. Magmamahal ulit… ngunit sa sarili ko muna.
Hindi ko talaga maintindihan kung bakit obligasyon ng mga babae ang tanggalin ang boredom ng mga lalaki.
A Wish…
As I see the sun shining
I see your face smiling,
How I wish it was really happening
And will not have an ending.
At night, as I fall asleep
I see your kissable lips
But at my dream
It ends in a bitter scream
How I wish that you are here
Right by my side, to wipe my tears
And every time that I’m lonely
You were there to comfort me.
I wish that we will be together
And I hope that it’s gonna be forever
Flying angels lifting high
To reach the sun above the sky.
strawberryhell 